Powstaje pierwsze liceum w Zielonej Górze.
Korzenie naszego liceum tkwią w pierwszej szkole Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, która była pierwotnie tylko szkołą podstawową, mieszczącą się w budynku przy Placu Słowiańskim. Kiedy w styczniu 1949 r. RTPD przekształcono w Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, szkoła otrzymała nowy budynek przy ul. Wazów, bardziej przystosowany do potrzeb uczącej się młodzieży. Otwarcia nowej szkoły dokonał ówczesny Marszałek Polski Michał Rola-Żymierski.
We wrześniu 1948 r. powstaje klasa VIII, która zainicjowała szkołę licealną (szkoła jedenastoletnia stopnia podstawowego i licealnego). Organizatorem i pierwszym jej dyrektorem był Stanisław Szwej, który pełnił tę funkcję przez trzy lata. Kształtuje się pełna kadra pedagogiczna.
Po przejściu dyr. Szweja do pracy w Zarządzie TPD dyrektorem zostaje Edmund Ciesielski, a później Mikołaj Płaksa, który w czerwcu 1952 wręcza pierwsze świadectwa maturalne absolwentom liceum TPD. W latach 50-tych zmienia się na lepsze sytuacja kadrowa, pracę w liceum rozpoczynają nauczyciele z pełnymi kwalifikacjami:
– w 1950 pierwsza po studiach polonistka mgr Halina Sobolewska,
– w 1952 absolwentka Uniwersytetu Poznańskiego mgr Danuta Mirecka, absolwent PWSP w Gdańsku mgr Tadeusz Gawroński, mgr Marian Majewski, mgr Aleksandra Majewska, a także absolwenci Liceum Pedagogicznego St. Boliński i A. Kędzieżawska,
– w 1953 mgr Julian Dobosz, Antoni Sikora, St. Marczyński, St. Kaliński,
– w 1954 mgr Alfreda Dobosz, mgr Stanisław Waliński,
– w 1955 mgr Kazimiera Broniarek,
– w 1956 mgr Julia Rejman.
Jest to grupa nauczycieli, która stanowiła trzon kadry pedagogicznej do połowy lat 70-tych.
W roku szkolnym 1954/55 następuje dalsza stabilizacja grona pedagogicznego. Funkcję dyrektora od roku 1953 pełni mgr Bazyli Lewczuk. Młodzież zostaje objęta stałą opieką lekarską ? w szkole powstaje gabinet lekarsko ? dentystyczny. Nad zdrowiem uczniów czuwa higienistka szkolna Ewa Demecka.
Uczniowie odnoszą pierwsze sukcesy w olimpiadach przedmiotowych.
Nowym dyrektorem w roku szkolnym 1956/57 zostaje mgr Janusz Brzózka; pracę podejmuje wielu nowych nauczycieli. Po raz pierwszy uczniowie naszego liceum biorą udział w olimpiadzie chemicznej, osiągając duży sukces ? uczeń M. Mocki wchodzi do finału i bierze udział w zawodach III stopnia (opiekun St. Marczyński).
Po przejściu dyr. J. Brzózki do pracy w harcerstwie dyrektorem w roku szkolnym 1958/59 zostaje nasz dotychczasowy nauczyciel St. Waliński, a jego zastępcą T. Gawroński. Rok ten przynosi ważne decyzje władz szkolnych. Podjęto budowę nowego gmachu szkolnego przy ul. Wyspiańskiego, ponieważ zajmowany dotychczas budynek był własnością Ministerstwa Zdrowia i został przeznaczony na szkołę pielęgniarską.
Władze oświatowe eksperymentują.
Kolejną decyzją władz oświatowych było postanowienie zorganizowania w nadchodzącym roku szkolnym klasy eksperymentalnej, której uczniowie mieliby dodatkowe szkolenie politechniczne. Celem było zbliżenie młodzieży liceum ogólnokształcącego do zagadnień produkcji, pracy fizycznej, skonfrontowanie teoretycznych założeń programu nauczania takich przedmiotów jak matematyka, fizyka, chemia, zajęcia plastyczne, rysunek techniczny ? z praktyką. Opiekunem klasy eksperymentalnej został A. Sikora.
Eksperyment prowadzono w czteroletnim cyklu nauczania, wśród dwóch kolejnych roczników młodzieży. W jego wyniku absolwenci tych klas podjęli w większości studia politechniczne.
Liceum przenosi się na krótko do budynku przy ul. Wyspiańskiego 17.
We wrześniu 1960 r. szkoła zostaje przeniesiona do nowego budynku przy ulicy Wyspiańskiego 18. Wprawdzie warunki nauczania są trudne ze względu na brak pomieszczeń, jednak w budowie jest już nowy gmach dla liceum przy ul. Zamenhofa, który ma być oddany do użytku w następnym roku szkolnym.
Odyseja trwa – kolejne przenosiny na ul. Zamenhofa.
Rok szkolny 1962/63 zaczęliśmy w nowym budynku przy ul. Zamenhofa, który przeznaczony był tylko dla klas licealnych. Wiązało się to z reorganizacją szkoły. Oddzielono klasy podstawowe od licealnych.
Szkoła przekształca się w Liceum Ogólnokształcące i otrzymuje patrona.
W roku szkolnym 1965/1966 szkołę przemianowano z Liceum Ogólnokształcące nr 2 na Liceum Ogólnokształcące nr 7 , a we wrześniu 1966 r. w 30-tą rocznice wojny domowej w Hiszpanii i udziału w niej Polaków w szeregach Brygady im. Jarosława Dąbrowskiego, nadano szkole imię. Szkoła otrzymała sztandar ufundowany przez Zarząd Oddziału Miasta i Powiatu Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, który został wręczony przez honorowego gościa, gen. Księżarczyka.
W czasie uroczystości nastąpiło odsłonięcie tablicy pamiątkowej ku czci patrona szkoły. Uczennica Iwona Krupińska zaprojektowała herb szkoły. W uroczystości brali udział przedstawiciele władz oświatowych oraz wojska i ZBoWiD-u, wśród których byli także uczestnicy walk w Hiszpanii, żołnierze Międzynarodowej Brygady im. Dąbrowskiego.
Kolejne sukcesy uczniów w olimpiadach przedmiotowych.
W roku szkolnym w 1966/67 po raz pierwszy w historii szkoły zwycięzcą Olimpiady Chemicznej III stopnia został Janusz Bujak, Najlepszy chemik wśród uczniów liceów ogólnokształcących z całej Polski. Krzysztof Zakrzewski natomiast reprezentował szkołę w konkursie recytatorskim w eliminacjach centralnych.
Liceum profiluje swoje klasy.
W 1967 r. podjęto w VII LO eksperyment w zakresie profilowania klas na klasy humanistyczne i matematyczno – fizyczne. Jego celem było ułatwienie młodzieży realizowanie swoich zdolności i ambicji w klasach o poszerzonym programie nauczania interesujących ich przedmiotów (uczniowie ci będą mieli dodatkowe zajęcia z matematyki i fizyki lub języka niemieckiego). Już w pierwszym roku wynik eksperymentu przerósł oczekiwania. Absolwenci tych roczników dostali się w 96% na studia. Rok później, w maju 1968 r. profilowanie klas poszło dalej. Ministerstwo Oświaty i Szkolnictwa Wyższego w porozumieniu z Głównym Komitetem Kultury Fizycznej i Turystyki wprowadziło poszerzony program wychowania fizycznego w wytypowanych klasach, w których zgromadzono młodzież o odpowiednich predyspozycjach fizycznych i zainteresowaniach sportowych.
Odyseja zakończona – Liceum wraca do swojego dawnego lokum.
Ponieważ szkoła tego typu powinna posiadać odpowiednią bazę do zajęć wychowania fizycznego, postanowiono przenieść szkołę do dawnego budynku przy ulicy Wyspiańskiego (w gmachu tym mieści się szkoła po dziś dzień). Jednocześnie funkcję dyrektora szkoły obejmuje mgr Tadeusz Gawroński (długoletni wicedyrektor, najstarszy stażem nauczyciel matematyki). Zastępcą dyrektora i specjalistą do spraw sportowych zostaje mgr Jacek Kowalski. Dotychczasowy dyrektor St. Waliński, urzędujący 10 lat, przechodzi do pracy w Ośrodku Metodycznym.
Tworzy się sportowe „oblicze” szkoły- olimpijczycy wychowawcami i trenerami.
Nauczycielami w klasach sportowych byli trenerzy, a jednocześnie znani sportowcy, jak:
– mgr Marian Filipiak – lekkoatleta, reprezentant Polski, olimpijczyk;
– mgr Edward Czernik – lekkoatleta, olimpijczyk, reprezentant Polski;
– mgr Maciej Pawłowski – wychowawca reprezentantów Polski juniorów w koszykówce męskiej;
– mgr Grzegorz Kurkiewicz – trener lekkoatletów, wychowawca reprezentantów Polski juniorów w skoku o tyczce;
– mgr Albin Czech – trener, specjalista od biegów średnich, jednocześnie lekarz w zakresie medycyny sportowej, opiekun gabinetu sportowo – lekarskiego przy szkole.
Szkoła została wyposażona w nowoczesne urządzenia sali gimnastycznej, siłownię, boisko asfaltowe do koszykówki i siatkówki. Ponadto korzystano z obiektów sportowych znajdujących się przy szkole. Na terenie VII LO działały gabinety: lekarski i dentystyczny, gabinet prób czynnościowych, a także gabinet fizykoterapii. Dzięki osiągnięciom w sporcie VII LO stało się najwybitniejszą szkołą z trzech tego typu w Polsce (obok Tych i Wrocławia).
Jesienią 1968 r. zapadła decyzja władz oświatowych dotycząca w naszej szkole wystawy dorobku szkół ogólnokształcących z okazji XXV rocznicy powstania PRL. Otwarcie wystawy odbyło się 3 maja 1969 r. Po pokazie sprawności fizycznej na stadionie WMOS-u, zwiedzano gabinety przedmiotowe i ekspozycje przedstawiające osiągnięcia szkolnictwa na Ziemi Lubuskiej.
Szkoła zwiększa liczbę klas i nauczycieli – rozwój lat 70-tych.
W latach 70-tych szkoła przeżywa stały wzrost liczby młodzieży, oddziałów i nauczycieli:
– 1952 r. – 7 oddziałów, 179 uczniów, 12 nauczycieli;
– 1965 r. – 15 oddziałów, 513 uczniów, 20 nauczycieli;
– 1973 r. – już 24 oddziały, 867 uczniów, 51 nauczycieli.
Z rozwojem liczebności kadry pedagogicznej trwa proces jej stabilizacji i coraz większego przywiązania do szkoły. Zjawiskiem powszechnym staje się powrót jej wychowanków, ale już jako nauczycieli. Wielu nauczycieli to ludzie, którzy maja za sobą ponad 20-letni staż pracy w tej szkole: T. Gawroński, D. Mirecka, A. Dobosz, S. Marczyński, A. Sikora, K. Broniarek, J. Rejman, H. Sobolewska, S. Kaliński, S. Bielat, T. Adaszyńska, J. Widzinski, J. Ozga – Jankowska, M. Malarczyk, S. Rzeźniczak, K. Łukaszczyk, H. Jędrzejczak, E. Adamska, H. Supron, A. Łukaszewska, B. Mania, J. Walczak, A. Filipowski; do spraw administracyjnych B. Gawrońska i E. Szymenderska.
Szkoła zyskuje nowe oblicze – kulturalne.
Oprócz zainteresowań naukowych (do finałów olimpiad przedmiotowych przechodzi 14 osób: język polski – 5, fizyka – 1, język rosyjski – 1, biologia – 6, astronomia – 1) i sportowych młodzieży, daje się zauważyć wzrost zainteresowań artystycznych. W latach 70-tych działał szkolny kabaret ?Discipulus? (powstał w 1968 r.), kierowany przez polonistkę mgr Danutę Mirecką oraz chór szkolny pod kierunkiem mgr A. Kładocznego. Kabaret cieszył się ogromnym powodzeniem w szkole i poza szkołą, odznaczał się wysokim poziomem artystycznym i dobrym smakiem. W eliminacjach szkolnych kabaretów w województwie zajął I miejsce. 1 września 1968 r. wprowadzono, jako jeden z elementów rozpoczęcia roku szkolnego, ślubowanie przedstawicieli klas pierwszych, składane na sztandar szkoły. Uroczystość rozpoczynała się hymnem państwowym, kończyła hymnem szkoły:
„Gdy na trudny życia szlak
Głos ojczyzny nas zawoła
Wyruszymy na jej znak
Żyć nas nauczyła szkoła
(…)
Domem nam zawsze w słońce i burzę
Siódme Liceum w Zielonej Górze (…)”
Słowa napisał redaktor – Gazety Zielonogórskiej? mgr Zygmunt Rzeszotnik, muzykę skomponował redaktor Polskiego Radia Rozgłośni Zielonogórskiej mgr Janusz Mencel.
Eksperyment – mundurowania? licealistów.
Jednym z ciekawszych zjawisk w VII LO (rzadkich w szkołach stopnia średniego) było ujednolicenie strojów, szczególnie używanych na uroczystych akademiach, podczas rozpoczęcia i zakończenia roku szkolnego itp. Uroczystościach. Chłopcy nosili granatowe garnitury, a dziewczęta granatowe marynarki z metalowymi guzikami. Na lewej piersi widniał herb szkoły. Eksperyment ten nie wytrzymał jednak próby czasu i został zaniechany w roku 1974 (wprowadzony 1968 r.).
Nowe inicjatywy w rozbudowanej szkole.
Kontynuacją tworzenia tradycji było zainaugurowanie Dnia Szkoły 12 listopada 1972 r., uroczystości, którą związano z rocznicą urodzin patrona szkoły J. Dąbrowskiego (opracowano wówczas emblemat szkoły).
Na początku lat 70-tych z powodu dużego wzrostu liczby uczniów, szkoła zmuszona była prowadzić naukę na dwie zmiany. Aby rozwiązać trudną sytuację lokalowa wiosną 1971 r. rozpoczęto budowę nowego skrzydła budynku szkolnego. Ukończono ją latem 1973 r. Zorganizowano wówczas obserwatorium astronomiczne pod opieka mgr St. Rzeźniczaka.
Rośnie liczba klas i liczba ich profili.
W latach 70-tych wchodzą w życie kolejne eksperymenty oświatowe. 3 września 1973 r., obok istniejących już klas o profilu matematyczno – fizycznym, humanistycznym i sportowym wprowadza się klasę biologiczno – chemiczną i z poszerzonym programem z języka polskiego. Po raz pierwszy jest aż dziewięć klas pierwszych.
„Długi” 6-letni eksperyment maturalny.
W roku szkolnym 1976/77 kolejny eksperyment związany jest z egzaminem dojrzałości. Polega on na wcześniejszym zdawaniu egzaminu pisemnego z języka polskiego i matematyki (w drugiej połowie stycznia). Następnie do egzaminów ustnych, które odbywały się w normalnym terminie tj. w maju, młodzież realizowała odmienny program nauczania. Do wyboru były trzy fakultety: mat. – fiz., humanist., i biol. – chem. Oraz zajęcia z języka obcego i wychowania fizycznego. Miało to stworzyć lepsze warunki do przygotowania się do egzaminów ustnych, a przede wszystkim do egzaminów wstępnych na wyższe uczelnie. Eksperyment ten zaniechano po sześciu latach (ostatnia tzw. ?przyspieszona matura? odbyła się w 1982 r.). Przyczyną tego było nie w pełni efektywne wykorzystanie czasu i możliwości jakie dawał eksperyment uczniom.
Gdy Liceum miało 25 lat.
W roku szkolnym 1973/74 obchodzono srebrny jubileusz VII LO (25 lat), którego działalność, wyniki nauczania, wyjątkowa aktywność tworzyły rodzinny klimat; tę specyficzna atmosferę, którą absolwenci mile wspominają. Znane z osiągnięć sportowych liceum, mogło poszczycić się wieloma sukcesami dydaktycznymi.
Początki szkolnej demokracji.
Bardzo aktywnie rozpoczyna swoją działalność Młodzieżowa Rada Szkoły pod opieką mgr D.Konatkiewicz ? Sternal. Wypracowuje szkolne tradycje, do których należą obok corocznego święta wiosny – ? topienie Marzanny?, tzw. ? otrzęsiny? ( wesoła zabawa wprowadzająca uczniów klas pierwszych do szkoły ? zwyczaj ten zaczęto stosować od roku szkolnego 1981/82). Zespół muzyczny kierowany przez mgr L. Kataryńczuk ? Luz Band? odnosi wielki sukces na wrocławskim dwunastym Ogólnopolskim Przeglądzie Małych Form Wokalnych I Instrumentalnych zdobywając 25 maja 1980 roku ?Kryształową Nutę?. Zostaje również zakwalifikowany do udziału w Międzynarodowych Impresjach Muzycznych w Bydgoszczy. Założony pod koniec lat 70-tych przez mgr Annę Maciejak taneczny zespół dziewczęcy ?Saga? uświetnia uroczystości szkolne, uczestniczy w licznych festiwalach krajowych zajmując czołowe lokaty. Wiele sukcesów odnosi chór szkolny kierowany przez mgr Janinę Nowak.
Aktywizuję się działalność harcerska.
Na początku lat 70-tych systematycznie wzrasta aktywność ZHP ( działał on w szkole prawie od początku jej istnienia i nosił nazwie Brygad Jarosława Dąbrowskiego). Zostaje powołana Harcerska Służba Polsce Socjalistycznej. Rozwija ona wśród młodzieży różne formy pracy i wypoczynku. Harcerze są uczestnikami Ochotniczych Hufców Pracy, zbierają surowce wtórne itp. Część zarobionych w ten sposób pieniędzy przekazują między innymi na budowę Centrum Zdrowia Dziecka i pomnik Janusza Korczaka.
Ważnym momentem w życiu harcerzy VII LO (których opiekunem jest mgr Bożena Mania). Było otwarcie w czerwcu 1979 roku szkolnej harcówki. Staje się ona miejscem, w której odbywają się różne imprezy kulturalne, między innymi spotkania z ludźmi z życia politycznego i społecznego, poetami i pisarzami. Organizowane są festiwale piosenki harcerskiej, szkolne przeglądy zespołów artystycznych. Rajdy piesze i rowerowe, biwaki, obozy letnie i zimowe, stały się nie tylko aktywnego wypoczynku, ale również służyły realizacji celów wychowawczych.
Zmiany kierownictwa szkoły.
Rok 1977 zamyka pewną kartę w dziejach szkoły. Liceum opuszcza dyrektor mgr Tadeusz Gawroński (z powodów zdrowotnych. udaje się na urlop). Jego funkcje przejmuje mgr Waldemar Wenclik, który w sierpniu 1978 roku odchodzi do pracy w kuratorium. Na stanowisko dyrektora zostaje powołany, mgr Jerzy Widziński. Wicedyrektorem do spraw sportu, po odejściu mgr Leona Proburzańskiego zostaje mgr Michał Połczyński. Zakończenie roku szkolnego 1977/78 łączyło się z pożegnaniem mgr I. Ostrowskiej, pełniącej funkcję wicedyrektora, która przeniosła się do Poznania. Funkcję tą w nowym roku szkolnym przejął mgr Stanisław Rzeźniaczak, nauczyciel fizyki w naszej szkole.
Rok 1979 przynosi kolejne ważne wydarzenia w dziejach szkoły. Przed dziedzińcem liceum, na skwerze przy ulicy Wyspiańskiego, zostaje odsłonięty pomnik, wielkiego przyjaciela dzieci- Janusza Korczaka. W dniu 8 września odbyła się uroczystość, we której wzięła udział cała szkoła. Do uświetnienia programu artystycznego przyczynił się chór pod kierunkiem mgr L. Kataryńczuk oraz harcerzy szkoły.
Liceum integruje formy kształcenia również dla dorosłych.
W roku szkolnym 1980/81 szkole zostaje nadana nowa nazwa ? Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 2, składają się na nią 7 Liceum Ogólnokształcące, -Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych systemem wieczorowym , zaocznym i eksternistycznym. We wrześniu 1982 r. Nowym dyrektorem szkoły został mgr Karol Żurawowicz.
Trudne lata osiemdziesiąte.
Burzliwy początek lat 80 w naszym kraju miał również wpływ na sytuację VII LO. Zanikła wówczas działalność organizacji młodzieżowych, niewidoczny stał się samorząd uczniowski a młodzież i nauczyciele stanęli przed trudnymi wyborami natury moralnej i politycznej. Władze oświatowe dążąc do zdyscyplinowanie szkoły nasiliły kontrole poprzez powołany w tym celu GIS ( Główna Inspekcja Szkolna) o WIS ( Wojewódzka Inspekcja Szkolna) , a także Wojskowe Grupy Inspekcji Terenowej. W pierwszej połowie lat 80-tych wprowadzono obligatoryjnie nowy program wychowawczy pod nazwą „Główne kierunki pracy wychowawczej w szkole? , który właściwie był zbiorem wszystkich możliwych działań wychowawczych w formie haseł i tak na dobre nie został nigdzie dobrze wdrożony. W tym samym czasie licea otrzymały nowy ?Statut LO? wprowadzony zarządzeniem Ministra Oświaty wychowania. Wszyscy nauczyciele liceów ogólnokształcących zostali poddanie ocenie i weryfikacji przez Komisję Kuratorium Oświaty i Wychowania. Ocena nauczycieli VII LO była pozytywna . Dzięki dojrzałej i odpowiedzialnej postawie ówczesnych uczniów oraz rozsądkowi i mądrości grona nauczycielskiego ? szkoła nasza przez ten trudny okres przeszła spokojnie, bez wewnętrznych konfliktów, a wręcz w dobrej atmosferze wychowawczej i z osiągnięciami dydaktycznymi. VII LO od 1983 r. Przez kilka lat było gospodarzem spotkań laureatów ?Złotej tarczy z laurem?, tj. najlepszych absolwentów szkół średnich województwa zielonogórskiego. W roku szkolnym 1983/84 obchodzono 35-lecie liceum, które zostało zapoczątkowane sesją poświęconą naszemu patronowi J. Dąbrowskiemu. Przybliżono przeszłość i teraźniejszość szkoły. Odbyły się spotkania z absolwentami. Od 1984 opiekunką Szkolnego Koła PCK jest magister Irena Jerzak (we wcześniejszych latach była nią mgr K. Broniarek).
Działalność tegoż koła:
– pogadanki tematyczne
– wycieczki do sanepidu
– organizowanie różnych akcji (m.in.. Pomoc ofiarom głodu w Etiopii , Mały podarek, dużo radości )
– spotkanie wigilijne w Domu Spokojnej Starości,
– udział w akcjach zbiórki pieniędzy i konkursach plastycznych
Natomiast osiągnięcia to:
– wyróżnienie za działalność w zakresie upowszechniania idei Czerwonego Krzyża w środowisku dzieci i młodzieży szkolnej ( w 1996r.)
– dyplom za wybitne osiągnięcia w zakresie upowszechniania humanitarnych idei Czerwonego Krzyża.
W roku szkolnym 1987/88 dyrektorem szkoły zostaje mgr Lech Rogacewicz, a wicedyrektorem do spraw wychowawczych Helena Supron. Od 1990 roku wicedyrektorem do spraw dydaktycznych mgr J. Ozga-Janowska- dotychczasowy wicedyrektor Stanisław Rzeźniczak obejmuje urząd kuratora w Zielonej Górze.
Młodzieżowa Rada Szkoły rozszerza swoją działalność na dziedziny bardziej uniwersalne.
Od roku szkolnego 1990/91 opiekunem Młodzieżowej rady Szkoły jest mgr E. Szeterlak. Działalność MRS-u w latach 90-tych przedstawia się następująco:
– lata 1991- 1995 – z okazji pierwszego dnia wiosny odbywa się sympozjum My, Ziemia, Wszechświat” (przedstawiano prace na temat zdrowia, ekologii oraz funkcjonowania przyrody),
– lata 1990 – 1995 – w grudniu odbywa się sympozjum ?Profilaktyka AIDS”,
– lata 1195 – 1998 – akcje plakatowo – ulotkowe z okazji Międzynarodowego Dnia Profilaktyki AIDS,
– lata 1994 – 1997 – udział w trzech edycjach ?Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy”,
– wspomaganie działalności charytatywnej różnych fundacji,
– od 1991 corocznie organizowane są różne imprezy z okazji ?Dnia Zakochanych”,
młodzież z MRS uczestniczy w spotkaniach Młodych Parlamentarzystów oraz Sejmikach Młodzieży; członkowie MRS-u są zapraszani na posiedzenia Radnych Miasta.
W liceum działa Liga Ochrony Przyrody od 1985 r. prowadzona przez mgr Iwonę Krutulską- Krechowicz, która kontynuuje pracę mgr Anieli Trelińskiej. LOP propaguje ochronę gatunkową i ochronę środowiska. Organizuje akcje: ?Sprzątanie Świata”, dokarmianie ptaków, konkursy plastyczne o ochronie lasu, ochronie i rozpoznawaniu ptaków. Członkowie LOP-u biorą udział w olimpiadach biologicznych (nawet na szczeblu centralnym) oraz ekologicznym.
Pojawia się Rzecznik Praw Ucznia.
Od roku szkolnego 1994/95 wybierany jest Rzecznik Praw Ucznia z grona nauczycielskiego oraz ze społeczności uczniowskiej
– 1994/95 – mgr Anna Kaszewska i Małgorzata Jakubowska,
– 1995/96 – mgr Krystyna Sochaczewska i Małgorzata Jakubowska,
– 1996/97 – mgr Iwona Krutulską- Krechowicz i Krzysztof Murdza.
Liceum włącza się w nurt współpracy europejskiej
22 października 1993 r. podpisano porozumienie dotyczące współpracy między VII Liceum Ogólnokształcącym a Gimnazjum w Neuzelle. Współpraca szkół ma się rozwijać na trzech płaszczyznach: kierownictwa szkół, nauczycieli i uczniów. W ramach wzajemnych kontaktów zaplanowano dla nauczycieli wymianę doświadczeń metodyczno – dydaktycznych w poszczególnych grupach przedmiotowych oraz wspólne obozy, zawody sportowe i projekty lekcyjne dla uczniów.
W 1994 ir. odbył się pierwszy zimowy obóz językowy w Szklarskiej Porębie. Uczestniczyła w nim młodzież obu szkół. Obok zajęć językowych organizowano wycieczki w góry i nakę jazdy na nartach. Latem tego samego roku w Bremadorf spotkała się inna grupa uczniów polskich i niemieckich na drugim obozie językowym. Wśród lasów i jezior doskonalono znajomość języka niemieckiego. W ramach nauczycielskich grup przedmiotowych szkoła nasza podejmowała nauczycieli historii z Neuzelle.
Z okazji Dnia Nauczyciela dyrekcja VII LO zaprosiła grono pedagogiczne z Gimnazjum w Neuzelle do Zielonej Góry. Goście uczestniczyli w lekcjach różnych przedmiotów, zwiedzali szkołę i nasze miasto. Z tej samej okazji wyjechała do Neuzelle grupa polskich nauczycieli. Po zwiedzeniu tamtejszej szkoły i hospitacji lekcji uczestniczyli w towarzyskim meczu siatkówki.
W maju 1996 Gimnazjum w Neuzelle było gospodarzem III Międzynarodowego Tygodnia Mediów ?Europa Live”. Zaproszono do uczestnictwa w tej imprezie naszych uczniów. Obecna na nim grupa młodzieży z Belgii, Niemiec i Polski gościła w VII LO.
W grudniu 1997 r. dyrekcja i uczniowie Gimnazjum w Neuzelle wzięli udział w otwarciu wystawy fotograficznej ?Zielona Góra – Esens” i odbywających się imprezach z okazji Dni Niemieckich w naszej szkole.
Rośnie liczba międzynarodowych kontaktów Liceum.
W 1995 r. otrzymaliśmy propozycję współpracy z Esens, gimnazjum w Dolnej Saksonii. W kwietniu 1996 r. doszło do pierwszego spotkania dyrekcji obu szkół w Niemczech. Podczas rewizyty w Zielonej Górze opracowano plan współpracy, zakładający coroczną wymianę młodzieży. Pierwsza grupa uczniów naszej szkoły wyjechała do Esens we wrześniu 1997 r Poznali oni specyfikę tamtejszego regionu, pracę szkoły i życie rówieśników.
W październiku 1997 r. nasza szkoła przyjęła grupę uczniów z Esens. Niemieccy goście zamieszkali w domach wcześniej już poznanych polskich kolegów, zwiedzali Zieloną Górę, liceum i odbyli wycieczkę w góry. Podsumowaniem pierwszych spotkań była wystawa fotograficzna „Zielona Góra Esens”, ilustrująca wspólnie spędzone chwile. Obie szkoły mają nadzieję na kontynuowanie współpracy, która przede wszystkim sprzyja poznawaniu drugiego kraju; rozwija także umiejętności językowe uczniów.
Komputeryzacja nie omija Liceum.
W roku szkolnym 1994/95 rozpoczęto komputeryzację VII LO i wprowadzono klasy o profilu matematyczno – informatycznym klasy te cieszą się największą popularnością wśród zdających do naszej szkoły ósmoklasistów).
Poznawajmy język i kulturę innych narodów.
Od kilku lat odbywają się w liceum dni językowe (języka rosyjskiego, francuskiego, niemieckiego, angielskiego), podczas których uczniom przybliżona zostaje kultura danych narodów, obyczaje, wiedza o nich itp. Ostatni dzień Rosyjski związany był z 850-leciem Moskwy. W scenerii elementów moskiewskiego Kremla w auli szkoły i na korytarzach zorganizowano konkurs wiedzy o Rosji oraz herbaciarnię, bufet z pierogami itp. całość pomogli zorganizować i prowadzić studenci Wyższej Szkoły Pedagogicznej, z korą od wielu lat współpracujemy (organizujemy praktyki ciągłe z historii, pracy techniki, języka rosyjskiego i polskiego).
Od 1994 roku uroczystości szkolne uświetnia chór składający się z uczniów klas I pod kierunkiem Witolda Rowickiego (jedna z podopiecznych Julia Pietraszewska brała udział w koncercie Opole 06 Debiuty”).
50 lat za nami.
Dzieje dzisiejszego VII Liceum Ogólnokształcącego w Zielonej Górze (w którym pracuje obecnie 65 nauczycieli ) są niezwykle bogate i barwne. Grono nauczycielskie wykonało kolosalną pracę, nauczając i wychowując tak wielu absolwentów (ok. 6 tysięcy), którzy od lat do dziś z dumą podkreślają, że wyszli z VII Liceum Ogólnokształcącego w Zielonej Górze, choć posiadają już tytuły naukowe i dyplomy wyższych uczelni. W kręgach sportowych określenie ,,zielonogórska siódemka” ciągle nobilituje. Cztery lata spędzone w liceum i na końcu krok w życic dorosłe pozostają w pamięci absolwenta. Nawiązane przyjaźnie, pierwsze sukcesy lub niepowodzenia. Wszystko to bardziej utrwala się w pamięci niż lata dziecięce w szkole podstawowej, a nawet później studia. Liceum ma swoją atmosferę i zostawia trwały ślad w ludzkich charakterach i wspomnieniach. Zwłaszcza, jeśli jest to „zielonogórska siódemka”.